Life is a journey, not a destination

Zondag 03-11-2013
Na een vlucht van bijna 15 uur kwamen we aan in Guayaquil. Els (van La Sonrisa Naranja) zou ons daar komen ophalen, ze is hoogzwanger dus mogelijk zou er iemand anders van de stichting komen. Omdat haar ouders in Ecuador bij haar opbezoek waren, kwam haar vader en Gonzalo haar man, ons ophalen.
De vluchthaven van Guayaquil zag er mooi uit, en dat was ook de eerste indruk van de stad. Maar hoe langer we in de auto zaten hoe armoediger het werd. Eenmaal in de heuvels, in een arm gedeelde van Guayaquil, was ons appartement. Boven de spoedeisende hulp van La Sonrisa Naranja en tegenover de apotheek, tandarts en verloskundige praktijk en het appartement van Els en Gonzalo was het appartement van Martine en ik. Wat voor een achterstandswijk erg luxe is met warm water en een betonnen dak. Daarnaast ook drie sloten voordat je in ons appartementje komt en twee waakhonden, zo zou ons ook niks kunnen gebeuren. De eerste nacht dus ook heeerlijk geslapen (af en toe wakker door luid pratende mensen, kippen, salsa muziek en honden, maar dat hoort erbij hadden we al begrepen).

Zondag uiteraard vroeg wakker door de jetleg. Omdat er bij ons beneden bij de spoedeisende hulp 24 uur iemand aanwezig is, in dit geval Estaban, was hij zo vriendelijk om met ons naar de ‘suppermarkt’ en ‘het bakkertje’ te gaan. Dit zodat de wijk ons leert kennen en weten dat we via de Stichting La Sonrisa Naranja hier zijn gekomen en zodat wij de wijk leren kennen natuurlijk. Het supermarktje en bakkertje stelt met Nederlandse begrippen vrij weinig voor, keuze uit 3 verschillende broodjes waar vliegjes op zaten en een supermarkt waar we wat fruit en frisdrank konden kopen. Gelijk de eerste belemmering, ze spreken écht alleen maar Spaans. Maar met handen en voeten kwamen we er wel uit, des te meer motivatie voor de eerste Spaanse les die we zondag zouden hebben!

Om onze vrije zondag door te komen zijn we naar de toeristenplek ‘Malecon 2000’ geweest. We hebben een taxi via Els en Gonzalo geregeld omdat niet alle taxi betrouwbaar zouden zijn. Deze taxichauffeur woont ook bij ons in de wijk en was dus uiteraard erg blij met zijn nieuwe klanten en zijn 1 dollar fooi, want dat is een hoop geld voor deze wijk.
De Malecon is een leuke plek en het verschil tussen arm en rijk werd weer even duidelijk zichtbaar. Op de Malecon ook een leuke excursie met een bootje geboekt, dachten we… Weer een belemmering dat Spaans, we zijn namelijk geëindigd in een treinenmuseum. Helemaal niet interessant, maar wel leuk tussen de locale bevolking en een lunch van typisch Ecuadoraans eten (ben vergeten hoe het heette, iets met varken). En het boottochtje was natuurlijk wel leuk!

We hadden met dezelfde taxichauffeur ook weer een tijd afgesproken om terug te gaan. We wisten wel dat ze in Ecuador niet heel krap kijken, maar na een half uur wachten waren we het toch een beetje zat (en we moesten nog naar onze eerste Spaanse les!). Even vriendelijk een jonge man aangekeken om te bellen voor ons ( we hebben het zelf geprobeerd, maar ook daarbij was ons Spaans geen succes). En dat telefoontje had vast wat opgeleverd, want na een uur wachten was die daar eindelijk, onze taxi!

Onze eerste echte dag in Guayaquil afgesloten met de Spaanse les van Alexis. De buurvrouw van Els en Gonzalo, de zus van Gonzalo en over 4 weken mijn gastmoeder. Wat een leuk lief mens en een goede lerares. Ook hierbij kijken Ecuadoreanen niet krap, want onze les liep ook bijna drie kwartier uit.

Maandag 04-11-2013
Vandaag de eerste werkdag bij ‘Chicos de la Calle’ (Jongens van de straat). Chicos de la Calle zit op verschillende locaties door Guayaquil. Mijn eerste werkdag vond plaats bij ‘Casa don Bosco’. Deze plek biedt school, opvang en woningen aan totaal 150 jongens tussen de 8 en 16 jaar. Deze jongens hebben allemaal een eigen achtergrond, maar één ding hebben zij gemeen: ze komen van de straat. De jongens die wonen bij Casa don Bosco hebben een thuissituatie waarin zij niet kunnen opgroeien. Casa don Bosco biedt hen huisvesting, maar ook de ouders krijgen ondersteuning van bijvoorbeeld maatschappelijk werkers om de thuissituatie weer leefbaar te maken. Het voornaamste doel van Casa don Bosco is dan ook dat de jongens weer terugkeren naar een veilige en leefbare thuissituatie bij de familie.
De bedoeling was dat ik om half 9 opgehaald zou worden door een Jeysom die me zou brengen naar het project. Jeysom is een neef van Gonzalo die ook hier in de straat woont. Uiteraard was Jeysom 10 minuten te laat, maar dat noem ik na het wachten van gisteren op de taxi al op tijd. Samen met Jeysom ben ik naar de bus gelopen, aan het eind van de straat. In Ecuador zijn er niet echt vaste stop plekken, en moet je eigenlijk letterlijk de bus inspringen. Uiteraard ging dat bij mij niet helemaal goed en lag ik bijna gestrekt in de bus. Het betalen aan de buschauffeur gaat gewoon tijdens het rijden, evenals dat de buschauffeur gewoon zijn telefoon opneemt en uitgebreid zit te bellen. Tijdens de busreisjes heb ik mijn leven wel een paar keer voorbij geflits zien komen. Onderweg springen er nog wat verkopers in de bus die je zakjes met ‘Agua de Coco’(kokoswater) en wat andere plaatselijke producten die zij verkopen. Na 4 keer overstappen en ik werkelijk geen idee meer had van waar ik was, kwamen we aan bij Casa de Bosco.
Bij Casa de Bosco hebben Jeysom en ik ruim een half uur moeten wachten totdat we op het gesprek mochten komen. Omdat mijn Spaans nog zo slecht is, kwam er een vrijwilligster bij die Engelse les geeft. Het gesprek vond plaats met de ‘Padre’ (pater) die een soort van officieel toestemming gaf zodat ik als vrijwilliger op het Project mocht komen. Het project is ook helemaal rooms-katholiek opgezet, met iedere woensdag beginnen met een dienst en verder hangen er door de gebouwen heen schilderijen en muurschilderingen van het rooms-katholieke geloof.

Ik zou meelopen met Jessica, en/of andere vrijwilligers die hier al langer verblijven en met hen de taken doornemen. Nadat ik een uitgebreide rondleiding heb gekregen en kennis heb gemaakt met de medewerkers en vrijwilligers was het bijna lunchtijd. In de keuken staan een soort ‘godmothers’ die vijf dagen per week het eten voor de jongens verzorgen. Het werd me al snel duidelijk dat begrippen als ‘structuur’ bij dit project niet onbekend waren. Er stonden tafels van zes, dus ook per zes gingen de jongens naar binnen. Voordat zij naar binnen mochten stonden zij allemaal in een rij en van voordringen was absoluut geen sprake.

De jongens eten heel snel, maar ruimen wel alles zelf zo goed als op. Om vervolgens tot 13.30 uur vrije tijd te hebben. Na 13.30 uur beginnen de workshops, zoals sport en spel en muziek.
Tijdens de contacten met de jongens werd me al snel duidelijk dat ze blij zijn met de persoonlijke aandacht. De meeste jongens waren erg benieuwd naar me en ze vroegen me Engels te leren. Als je Engels spreekt in Ecuador zegt dat iets over je status en scholing. Een aantal jongens leerde mij de Spaanse woorden en ik hen de Engelse woorden, een win-win situatie:).

’s Middags ben ik met de vrijwilligers gaan kijken waar zij verblijven. Zij hebben een eigen vrijwilligershuis en maken werkdagen van 06.00 tot 21.00 uur. Ze maken de jongens wakker en zorgen dat zij om 21.00 uur in bed liggen. De vrijwilligers kwamen uit Oostenrijk, Spanje, België, Amerika en nog een Nederlandse.

De terugweg naar mijn ‘casa’ was een stuk makkelijker. Jeysom kwam mij om 16.00 uur weer ophalen. In plaats van de dichtstbijzijnde bus te pakken, liepen we een stukje verder waardoor we maar één bus hoefde te nemen in plaats van vier bussen. Dit gaf mij gelijk wat rust voor morgen, op deze manier kan ik tenminste ooit zelfstandig met het openbaar vervoer gaan.

De volgende dag bij Casa don Bosco zou ik mee gaan met de maatschappelijk werkster op huisbezoeken, zo gezegd zo gedaan. Nadat we een half uur in de auto gezeten hebben met zes jongeren achterin kwamen we aan bij het eerste huis, of hutje, of vier palen met karton en riet ertussen. Wat was dat heftig om te zien. Ik dacht dat het appartementje waar ik woonde tussen de armoe was, wat het ook zeker is. Maar dit was wel nog een tikkeltje erger. Het rook er naar urine, waarschijnlijk niet echt een toilet. Opvallend was ook dat de meeste jongeren hoe dichter zij bij huis kwamen, hoe somberdere ze werden. De meeste waren niet blij om even langs huis te gaan. Ik weet niet precies wat zich daar allemaal heeft afgespeeld, maar veel goeds zal het niet zijn. En wat doen de maatschappelijk werkster daar een goed werk, ze bespreken de voortgang van de jongens maar ook die van de ouders en de leefsituatie, ze stellen nieuwe doelen en ze maken een ‘gezellig’ praatje. Wel was ik blij om ‘s middags weer terug te keren bij het project en de jongeren weer zien op te bloeien, Casa don Bosco is écht een mooi project!

Ook deze avond hebben we weer gegeten bij de moeder van Estaban. Zij wonen in een hutje met 12 kinderen maar willen graag voor ons koken voor een kleine bijdrage. En ze slooft zich er nog voor uit ook, rijst, vis en groente, heerlijk! Op de terugweg brengen de kleine zusjes (of nichtjes, weet ik niet precies) van Estaban ons naar huis. Want echt veilig is het voor ons hier niet als het donker wordt. Alhoewel ik mij niet onveilig hier voel, staan ze erop dat er altijd iemand met ons mee loopt. Als is het een meisje van acht jaar, dan weten andere bewoners van deze wijk dat we hier (tijdelijk) ook horen.

De dag sluiten we uiteraard weer af met een Spaanse les. Maar ik was zó moe van alle nieuwe indrukken en heftige huisbezoeken dat er weinig uit kwam. Op tijd naar bed en morgen weer een nieuwe dag, want ik ga zelfstandig met de bus reizen….. een avontuur apart.

En… ik ben weer veilig terug. Het reizen met de bus was even spannend. De eerste tien minuten dacht ik dat ik in de verkeerde bus was gestapt, ja zo alleen was ik toch wel veel aan het twijfelen. Maar hoe dichter ik bij het eindpunt kwam, hoe meer ik herkende. Ik was in één keer goed aangekomen. En eigenlijk vindt ik de busreis best leuk. Het lukte me dit keer om goed in te springen en te blijven staan. Ook draaien ze lekkere salsamuziek, mensen met oortjes in de bus zie je hier niet. Uiteraard kwamen er nog mensen langs om de bijbel voor te lezen en pilletjes te verkopen tegen enge ziektes. Ik heb het maar gehouden bij een flesje water.

Vandaag heb ik bij het project de ‘godmothers’/ ‘nonnen’ geholpen in de keuken. Een maaltijd maken voor 200 mensen is een hele opgave maar voor hen dagelijks werk. Het was erg gezellig en lieve vrouwen. Ze hebben me wat Spaans geprobeerd bij te leren en de hemel ingeprezen dat ik vrijwilligerswerk hier doe.

Morgen nog een dagje werken en dan weekend. Martine en ik zijn dit weekend van plan om naar Cuenca te gaan om weekend te vieren, schijnt een mooie stad te zijn!

Zo dit was het dan, mijn eerste uitgebreide verslag. Ik beloof niet dat al mijn verslagen zo uitgebreid worden hoor...
Tot snel!

X Fiona