Fin de Semana!

Weekend…. Een dik boek met alle bezienswaardigheden van Ecuador, maar wat als je geen tijd heb om alles te kunnen zien en je niet echt het afstandsbesef heb? Juist ja, de lokale bevolking, de buren, het gezin waar wij mogen eten en onze Spaanse lerares. En zij zeiden allemaal: Cuenca.

Vrijdag ochtend op tijd naar Cuenca zodat wij een vol weekend daar konden besteden. Onze personal guide Jeysom is meegegaan om te laten zien hoe de bussen werken in Ecuador. En er was een uitgebreid aanbod aan bussen. Voor $8,- heb je een kaartje naar Cuenca in een wat luxere bus, vier uur in de bus en je zit midden in de stad. Dat te bedenken terwijl de taxi ook bijna $8,- kost voor een kwartiertje naar het busstation (zouden we ‘weer’ afgezet zijn als blanke westerlingen?).

In Cuenca begon onze eerste missie, op zoek naar een goed maar goedkoop hotel. In het grote Ecuador boek staan er wel een aantal, maar kaartlezen was niet echt ons sterkste punt. Dan maar gewoon rond lopen, binnenlopen en vragen. De Spaanse lessen hebben geholpen want we kregen duidelijk hoe duur de hotels waren. Uiteindelijk een hotel, aan het park en de Kathedraal (de grote bezienswaardigheid van Cuenca) twee nachten voor 30 dollar.. daar hoef je het ook niet voor te laten. Bij de kathedraal hebben we ook geweten, want vanaf 06.00 uur ’s ochtends begon het mooie geluid van de vele klokken.

We waren gewaarschuwd dat het in Cuenca ‘mucho frio’ (heeeeel koud) zal zijn. Heeeeel koud is voor Ecuadoreanen zo’n 20 - 25 graden denk ik. Met als gevolg lekker verbrand en te veel lange/warme kleren voor een te zonnig weekend.

Na een leuk, gezellig en zonnig weekend in Cuenca werd het als snel weer maandag. Het avontuur begon ’s ochtends weer met de bus. Dit keer nóg gekker dan normaal. De bus was vol, naar mijn idee dan, maar in Ecuador laten ze gewoon de bus deuren open zodat je aan de buitenkant van de bus kunt hangen. Ik als held op sokken in de bus gesprongen en aan de deur gehangen. Gelukkig weet ik dat beneden aan de heuvel veel mensen over stappen naar een andere bus dus dat het maar eventjes zou zijn. Maar laat het net de slechte, onverharde weg zijn. Dat was mijn work-out weer voor deze week.

Vorig week voelde ik me soms best aan mijn lot overgelaten. Heerlijk hoor, dat ik zelf mag weten wat ik op een dag wil gaan doen, maar soms best lastig als je niet precies weet wát er te doen is omdat je niet iedereen goed verstaat. Deze week had ik me voorgenomen het anders aan te pakken. Ik ga precies doen waar ik zin in heb en wellicht is mijn Spaans er iets op vooruit gegaan zodat ik ook beter weet waar zij mijn hulp goed kunnen gebruiken.

Het was erg leuk op het project, ik merk dat sommige jongens steeds meer naar me toe trekken omdat ze me leren kennen. Daarnaast heb ik ook kennis gemaakt met een aantal ‘ervaringsdeskundigen’ (zo noem ik ze maar even, daar hebben ze nog niet echt een woord voor binnen het project). Deze jongens hebben vroeger gewoond bij Casa don Bosco en wonen er in sommige gevallen nog steeds als ‘ex-chico’. Drie jongens studeren nu en één jongen is net afgestudeerd als politieagent. In hun vrije tijd besteden ze veel aandacht aan de jongens die nu op het project wonen of naar school gaan. Ook ondersteunen zij soms de workshops en/of lessen. Deze jongens laten zien dat ongeacht je van de straat komt en in sommige gevallen een verslavingsverleden hebt er toch nog mogelijkheden naar succes zijn.

Verder heb ik met bewondering een ochtendje meegelopen in de klas. Een klasje van 12 jongens, van de leeftijd van 8 tot 15 (ze zijn ingedeeld op niveau, niet op leeftijd). 12 jongens en 1 leerkracht, die onwijs veel geduld met ze heeft. Het gebeurd regelmatig dat de jongens met elkaar in gevecht komen. Het advies van de leerkracht was dan ook dat vooral te laten gebeuren en er niet tussen te springen. Uiteraard wel er wat van zeggen en met de jongens achteraf in gesprek te gaan. Het zijn jongens (van de straat) en ze zijn gewend om op deze manier met elkaar om te gaan.

Verder is het Spaans nog steeds lastig, maar het gaat beter. Ik begrijp de mensen beter door heel goed te luisteren, maar duidelijk terug praten is erg lastig. Maar zoals de mensen tegen mij zeggen ‘Poco y Poco’ (beetje bij beetje). En de Padre had gezegd: ‘Je kan alleen maar zijn zoals je bent en dat laten stralen. Op die manier beteken je iets voor ons project. Het feit dat je gekozen hebt om hier te zijn en door er gewoon al hier te zijn, je tijd en persoonlijke aandacht aan de jongens te geven doe je meer dan genoeg.’