Time flies when you're having fun

Goed, waar zal ik beginnen… Er is weer zo veel gebeurd de afgelopen twee weken! Vooral weer heel veel leuke dingen, maar ook het eerste (korte) moment van heimwee ,na skypen met thuis, en het verlangen om ‘s avonds gewoon heel even op pad te gaan waren ook een feit.

Laat ik beginnen met het vorige weekend: Banos. Banos is een klein stadje op 1800 meter hoogte in de centrale sierra. De afwisseling werken en reizen is echt heerlijk en ieder weekend kiezen we weer een leuke bestemming uit. Banos staat onder andere bekend om zijn activiteiten als mountainbiken, wandelen, raften, canyoning, maar ook om zijn mooie watervallen, natuurlijke thermale baden en relatief dicht bij de jungel. We hadden als tip gekregen dat we ook zeker zouden moeten mountainbiken, aangezien Martine en ik dat allebei leuk vinden hadden we het ook voorgenomen om dat zeker te gaan doen. Eenmaal in Banos en gebroken nacht in de bus gezeten te hebben (en het feit dat wij niet zo goed zijn in kaartlezen) hadden we besloten een bustour langs de watervallen te doen in plaats van te fietsen. Wat overigens erg goed is bevallen, lekker relaxed en veel gezien in korte tijd. Nadat we ’s ochtends de watervallen excursie gedaan hadden zijn we ’s middags door de stad gelopen en hebben we een duik genomen in de natuurlijke thermale baden van Banos, die verwarmd worden door de vulkaan Tungurahua. Dit bad lag dan ook aan de onderkant van de berg, naast een waterval en uitzicht op de andere bergen, was erg mooi! De vulkaan Tungurahua is in 2000 nog actief geweest waarbij de inwoners van Banos zich hebben moeten evacueren. De vulkaan wordt nauwlettend in de gaten gehouden omdat die soms nog steeds actief schijnt te zijn. Dit zou je als het donker is kunnen zien. Wij hebben dus ook ‘s avonds een excursie naar een uitkijkpunt gedaan waar je soms enige vorm van activiteit kan zien.
De volgende dag hadden we een excursie naar Puyo, de rand van de jungel. De dag begon al vroeg, om 08.00 uur zouden we vertrekken. Wij wisten natuurlijk niet dat ze tegen de andere gezegd hadden dat we pas 09.00 uur zouden vertrekken, na 1.5 uur wachten vertrokken we om 09.30 uur toch richting de jungel. Geduld is een schone zaak (vooral hier in Ecuador:)!). De jungel was een erg indrukwekkende en actieve dag. We kregen onze eigen gids toegewezen, Maria, met tattoos op haar wangen en een hele lange vlecht (een echte Indiaan, precies wat je in films ook ziet). We begonnen bij een opvangcentrum voor zieke apen, waarbij de apen die beter waren vaak nog in de buurt rondliepen. Daarna zijn we naar de locale bevolking gegaan, zij wonen in hutjes en we kregen een gezichtstekening, dat hoort natuurlijk wel in de jungel. Vervolgens zijn we in kano’s, tussen de rivierslangen en mini-kaaimannen (IEEELLL) naar een ander dorpje gegaan waar we gegeten hebben. Uiteraard rijst. Dat ga ik straks nog missen als ik in Nederland ben… twee keer per dag rijst, brood kennen ze hier niet. Nadat we lekker gelunched (krachtvoer gegeten) hadden zijn we de gaan wandelen door de jungel. En dan ook écht wandelen. We kregen kaplaarzen aan want alles was modderachtig en nat. Onze gids maakte de weg door planten weg te halen met een groot mes. Het zal jullie vast niet verbazen dat ik van top tot teen onder de modder zat omdat ik een paar keer ben uitgegleden met het naar beneden lopen. Boven op de berg hebben we nog aan een touw geslingerd wat vast zat aan een boom, super vet! Na nóg meer lopen, uitglijden, opstaan, slangen zien, gekke besjes eten en weer lopen, kwamen we aan bij een mooie waterval omringd door mooie bomen en planten van de jungel om een verfrissende duik te nemen!
Zondag ochtend om 06.00 uur weer de bus terug naar Guayaquil genomen omdat het een reis was van 7 uur we niet maandag nacht pas thuis wilde komen.

Weer een nieuwe werkweek bij Chicos de la Calle, deze week zou ik ook een kijkje gaan nemen bij het project in Monte Sinai. Monte Sinai is een armoedige wijk in Ecuador en wat een soort illegale grond is. Eigenlijk begrijp ik niks van het verhaal, maar het gaat erover dat de grond eigenlijk van niemand is/was maar dat daar toch mensen zijn gaan wonen waarvan nu sommige huizen/hutjes opeens worden afgebroken, maar er ondertussen wel een gigantisch ziekenhuis wordt gebouwd door de overheid. Corruptie ten top denk ik. In ieder geval heeft Chicos de la Calle daar een kleine locatie, een naschoolse opvang voor kinderen uit die wijk. Deze kinderen krijgen huiswerkbegeleiding maar daarnaast leren ze ook op een leuke (normale) manier met elkaar omgaan door te werken aan de sociale vaardigheden en kunnen ze ‘gewoon eens’ spelen. Bij de locatie van Monte Sinai komen kinderen van 4 tot 12, de basisschool kinderen, zowel jongens als meisjes. Het was erg leuk om een aantal middagen hier mee te lopen, toch wat anders dan jongens in de puberteit, alhoewel ik het daar nog steeds naar mijn zin heb en mijn draai aardig gevonden heb. Casa don Bosco is heel groot en gestructureerd en Monte Sinai is een stuk kleinschaliger, een leuke afwisseling zo!

Verder gaan onze Spaanse lessen doordeweeks ook gewoon door, maar Alexis (onze lerares) weet de uitdaging erin te houden. Vorige week waren we tijdens een les naar het centrum van Guyaquil gegaan (waar overigens niet zo veel aan is, maar de les wel erg leuk en interactief was) deze week zijn we een ronde door de wijk gaan lopen met haar en haar dochter. Zo hebben we de plaatselijke kerk en basisschooltje gezien en het ene arme huisje na het arme.. Verder heb ik me er zo over verbaast dat de boodschappen ernorm duur zijn in Ecuador. Het zijn Nederlandse prijzen, maar met het idee dat het gemiddelde inkomen $300,- is verbaast me de armoede al een stuk minder. Als ik kijk naar Alexis, zij is fulltime docent op een basisschool en haar man is vrachtwagenchauffeur. In Nederland kan je dan met twee inkomens in een prima huis wonen, zij wonen in een achterstandswijk…. Ik begrijp er niks van...
Maar back to the point, de les door de wijk. Alexis wilde ons ook graag voorstellen aan haar vriendin, na een hartelijk welkom en een jugo (vruchtendrankjes uit Ecuador) wilde ze graag een kleinigheidje voor ons maken. Dat kleinigheidje werd een hele maaltijd en voor we het wisten zaten we zo tussen een ander gezin te eten. Wederom ben ik verbaasd door de gastvrijheid van mensen die zo veel minder hebben als wij, maar waar we zo welkom zijn en een hele maaltijd mee eten.

Dit weekend zijn we uiteraard weer op pad geweest en was de bestemming: Montanita! Montanita zou een soort hippiedorpje zijn, ik kon me er echt geen voorstelling bij geven, maar toen ik er was wist ik precies wat iedereen bedoelde. De houten huisjes met rieten dakjes, de rasta’s en surfdudes, mensen lopen dagen op blote voeten. Ik kan het eigenlijk niet goed omschrijven, maar ook ik heb het echt ervaren als een hippie dorpje. Dit weekend zouden we gewoon relaxen na de actieve weekenden van de afgelopen weken. En aangezien het hele jaar goed weer is aan het strand zou dat wel goed moeten komen. Maar laten wij er niet zijn als het een weekend bewolkt is (na een zonnige week)…. Maargoed, dat mocht de pret niet drukken. Vrijdag hebben we dus lekker surfles genomen en gesurfd, was heerlijk om weer eens te doen en het lukte me nog ook! ’s Avonds heb je in Montanita eindeloze (cocktail)barretjes, zowel op het strand als in het dorpje, dus we hebben het er lekker van genomen. Wat was het heerlijk om gewoon ’s avonds over straat te kunnen gaan! Dat kunnen wij niet vanuit ons appartement wat soms wel vervelend is als je alleen maar even iets nodig heb en/of gewoon iets wilt doen. En ohja, we hadden ook een prachtig hotel voor 10 dollar per nacht, uitzicht over zee en een VIP room, groot en mooi en heeerlijke bedden. Net buiten de uitgaansgelegenheden dus geen overlast, maar wel dichtbij, top! Verder waren er eindeloze backpackers en als ze merkte dat we Nederlands waren, hebben we er een aantal moeten teleurstellen dat we geen wiet bij ons hadden.

Dit was een ‘korte’ samenvatting van de afgelopen twee weken, want er is nog zo veel meer waar ik over zou kunnen schrijven. Maar helaas, ik moet m’n was nog doen (met de hand uiteraard). De foto’s volgen en tot snel!